هفته نامه فرانسوی زبان وریته نوشت: نه انقلاب های عربی بلکه انقلاب های اسلامگرایانه در حال تحقق است.

این نشریه افزود: هفته هاست که از انقلاب های عربی سخن به میان آمده است. حوادثی شگفت انگیز در حال رخ دادن است و کشورهای عربی در نهایت شاهد این هستند که مردمانشان قیام کرده اند و دموکراسی مطالبه می کنند. این درحالی است که انقلاب های عربی عبارتی بود که فقط در اذهان روزنامه نگاران می توانستیم سراغی از آن بگیریم. دو دیکتاتور متحد با کشورهای غربی سقوط کردند و سقوط آنها نه ناشی از شورش ها بلکه ناشی از تصمیمات ارتش هایشان بود. زین العابدین بن علی توسط ژنرال رشید عمار کنار گذاشته شد و حسنی مبارک توسط مارشال محمد حسین طنطاوی. اما دموکراسی. دموکراسی شاید خواهد آمد اما شاید صدفی درون تهی باشد.

هنوز تکلیف تونس مشخص نیست اما در مصر اخوان المسلمین در حال به دست گرفتن شریان های قدرت است. رئیس جمهور آینده مصر از بین البرادعی یا عمرو موسی که ملی گرای پیرو مکتب جمال عبدالناصر است کسی خواهد بود که مورد حمایت اخوان المسلمین باشد. در لیبی، اندک اندک شاهد این هستیم که انقلابیون در بین خود شمار زیادی از اسلامگرایان را پنهان کرده اند. احتمال گرفتار شدن عملیات نظامی خارجی در این کشور به باتلاق روز به روز بیشتر می شود و معلوم نیست آینده این کشور که در چند ده کیلومتری مرزهای اروپا قرار دارد چه خواهد شد. شاید لیبی به سومالی دوم تبدیل شود. آوارگان به جنوب ایتالیا هجوم برده اند و این هنوز آغاز کار است. تعجب برانگیز خواهد بود که در بین این آوارگان افرادی با تفکرات و رفتارهای انفجاری وجود نداشته باشد. شاید وضع یمن بزودی مشخص شود اما درباره این کشور نیز نمیدانیم که آیا به حیات خلوت جدید تروریست ها تبدیل خواهد شد یا اینکه به سرسپرده ایران.

با این حال این دو فرضیه در تعارض با هم نیستند. از لحاظ جغرافیایی ، سومالی در مقابل یمن قرار دارد و بین این دو کشور دریای سرخ است که به کانال سوئز ختم می شود و به این علت که مصر در حال نزدیک شدن به ایران است پس نمی تواند از انقلاب های عربی ، بوی "بهار عربی" را استشمام کرد.

شورش ها در سوریه گاهی به قیامی علیه دیکتاتوری خاندان اسد تعبیر می شود. همین طور هم هست. اما همه می دانند که دیکتاتوری خاندان اسد در معرض تهدید نیست. غربی ها می دانند که پشت خاندان اسد، ایران قرار دارد و هیچ کس در جهان امروز نمی خواهد با دم ایران بازی کند. افراد مطلع می دانند که پشت آشوب های سوریه ، اعضای اخوان المسلمین قرار دارند که به نفع عربستان سعودی کار می کنند. عربستانی که همچون خاندان اسد در تیراندازی به سمت مردم تردیدی به خود راه نمی دهد و حتی سربازان خود را برای سرکوب مردم شیعه که توسط ایران تحریک شده اند به منامه اعزام کرد.

اگر بجای انقلاب های عربی از عبارت انقلاب های اسلامگرایانه استفاده می شد بیشتر به واقعیت نزدیک بود زیرا این گونه است. در درون اسلام افراطی، این ایران است که سلطه خود را حکمفرما کرده است. ایران شیعه است و از شیعیان لبنان و عراق رها شده از سوی اوباما حمایت می کند اما سنی ها یعنی حماس ، القاعده و بخش اعظم اخوان المسلمین را نیز تامین مالی می کند. این کشور با سنی های اسلامگرای ترک که بیش از پیش آشکارا اهداف خود را نشان می دهند متحد می شود. رهبران اروپا به نحوی عمل می کنند که انگار از آنچه می گذرد چیزی نمی فهمند.

اوباما به نحوی اقدام می کند که انگار در جریان امور نیست. بیشتر روزنامه نگاران هیچ چیز نمی فهمند. حتی شماری از آنها هنوز تصور می کنند که دموکراسی در کشورهای عربی محقق خواهد شد.